'Als er een arm en een been omgedraaid zitten, ach, dat overleven we ook wel.' (dagboek juni 2015)
'Als er een arm en een been omgedraaid zitten, ach, dat overleven we ook wel.' (dagboek juni 2015)
Deze week twee jaar geleden was het zo ver. Onze 20 weken echo.
Na een week thuis te zijn geweest omdat ik te veel en te onregelmatig had gewerkt, was ik er wel klaar voor om weer te gaan werken.
Maar dat na het weekend, want we hadden de 20 weken echo. We wilden niet weten wat het zou worden, want ik ben te nieuwsgierig. We wilden alleen maar horen dat het goed ging met de baby en dat we verder konden gaan met de babykamer.
Na lang in de wachtkamer te hebben gewacht waren we eindelijk aan de beurt. De echo werd op de muur geprojecteerd en och wat was het fijn het hartje te zien kloppen.
(die ik de week er voor ook nog had gehoord bij de verloskundige, maar iedereen deed zo hysterisch dat ze de baby altijd zo goed voelen met 20 weken, en ik moest mij echt concentreren om het te kunnen voelen) De echo mevrouw werd wat stil, ik keek met een aantal getallen mee en ik vond het wat raar worden.
Niet veel later vertelde ze, 'ik zie erge groei-achterstanden' en toen wij om verduidelijking vroegen zei ze 'ik mag geen diagnoses stellen, maar met de ervaring die ik heb durf ik met enige zekerheid te zeggen dat..' De rest ben ik gedeeltelijk kwijt.
Het gezegde 'de grond onder je voeten voelen wegzakken', dat gebeurde toen ik op stond van het bed.
Met alle liefde van de echo mevrouw zijn we verzorgd. De gynaecoloog werd gebeld, afspraken gemaakt.
Onze familie gebeld, onze vrienden, iedereen die het moest weten.
En dan... Dan ga je naar huis. De taart die ik gekocht had is verdwenen in de prullenbak (ongeveer 2 weken later..) Er stond een rollercoaster klaar en het enige wat we konden doen was instappen.
Het moment wat zo hoopvol begon, zo vol liefde en vertrouwen naar de toekomst, was het moment dat ons leven veranderde.
Nu twee jaar geleden. Twee jaar vol ervaring, twee jaar vol liefde voor Hannah, voor elkaar en de mensen om ons heen.
Na twee jaar heb ik geleerd dat dit een heel belangrijk moment in mijn leven is geweest.
Omdat we geleerd hebben, dat je niet alles in de hand hebt.
Dat er mensen zijn die luisteren, die helpen kijken. Dat in de momenten van grote 'shock' je geen ongevraagd advies wil, maar een luisterend oor.
Ook iemand die zegt 'ik doe je boodschappen' of 'ik neem je mee naar de kapper want je haar kan echt niet'.
Maar boven al, dat de liefde voor je kind niet op houd met slecht nieuws. Maar groter wordt, net zoals bij andere moeders.
Wieneke
#Kusjevoor #KusjevoorHannah #20wekenecho #Babygirl
