“Mijn hart sloeg even over, toen dat van jou begon”, zingt Claudia de Breij in ‘Jouw liedje’. En dat was precies wat mij overkwam toen wij hoorden dat ik zwanger was. Ons eerste kindje werd verwacht. ‘Wij verwachten’ vond ik altijd raar. Maar vanaf het moment dat ik zwanger was snapte ik waarom dit verwachten was. Want wat kun je verwachten? Wat voor karakter zal het kindje hebben? Zal de baby gaan spelen met neefjes en nichtjes? Hoe zullen mijn ouders zijn als opa en oma?

Ik was zwanger, en wij waren in verwachting. Het was fantastisch, natuurlijk was ik moe, maar ik ben dol op slapen dus dat kwam goed. We zagen heel erg uit naar ons kindje. Eind juni 2015 ging ik vol enthousiasme met mijn man naar de 20 weken echo. Twee minuten voordat we de afspraak in gingen zei ik tegen mijn man: “Als er iets niet goed is zullen we het vandaag ook horen”. Maar wat kan er mis zijn, als je 20 weken zwanger bent? En als ‘grapje’ zei ik dat er eventueel een arm of een been op de verkeerde plek zat. Niet wetende dat een paar minuten later ons hele leven op de kop zou staan.

"Ik kan jullie niet vertellen wat het is, maar dat het echt niet goed is durf ik wel met enige zekerheid te zeggen. Ik ga de gynaecoloog bellen voor een afspraak”, zo kregen wij te horen.
Wanneer je dit hoort ervaar je het gevoel dat de grond onder je voeten weg zakt.

Onderzoeken, uitgebreide echo’s, een vruchtwaterpunctie, nog meer echo’s, bloedafnames en eindeloze gesprekken. Met elkaar, met professionals en met onze vrienden en familie. Ons kindje, waarvan we nu wisten dat het een meisje was, was heel erg gehandicapt. En had geen kans op leven.

De zwangerschap was gevaarlijk, niet alleen voor haar, maar ook voor mij. Wat moet je doen? Wat kan je doen? Wat is het beste voor ons meisje? De keus die geen ouder ooit wil maken moesten wij nu maken.

Op 19 juli 2015 is onze dochter Hannah levenloos geboren. Ze was perfect, niet wat andere mensen perfect vinden, maar voor ons was ze perfect. Ze had 10 vingers, 10 tenen. En aan de buitenkant was ze af, maar niet zoals het hoorde. Hannah maakte ons papa en mama, het mooiste wat ons is overkomen.

Maar daarna? Er gebeurt zo veel, ik ben hele dagen kwijt, bezoeken, gedachten, gesprekken. Gelukkig heb ik vooral de eerste paar weken in een dagboek goed bijgehouden wat er allemaal gebeurde. En juist nu helpt dat mij te verwerken wat er allemaal gebeurd is.

Nu, ruim een jaar later, kan ik de balans opmaken. En ik heb gemerkt dat ik mijn dagboek er regelmatig bij pak. Om te kijken hoe ik mij vorig jaar rond deze tijd voelde, maar ook om mijn herinneringen en belevingen van het afgelopen jaar te bekijken. Hannah is er niet, maar zo zal ze altijd bij ons zijn.

We maken nieuwe herinneringen, met haar, door haar. En soms zelfs voor haar. Hannah heeft mij geleerd dat ik nog meer mag genieten, ze heeft mij geleerd mijn hart te volgen en keuzes te maken.

Eén van die keuzes is het ontwikkelen van een dagboek, speciaal voor andere ouders die hun kindje verliezen. Hier kan ik twee dingen combineren, mijn kennis als vaktherapeut, maar ook mijn ervaring als ouder die haar kindje verliest. Samen met een club geweldige mensen, die voor een gedeelte ook ‘ervaringsdeskundige’ zijn, gaan we hier vorm aan geven. Zodat andere ouders een dagboek vol van liefde en herinneringen kunnen maken. Met een traan en een lach. Omdat ieder kind het waard is en een kusje verdient.

Liefs Wieneke